27.06 #3 Spowiedź

Czasami nie zdajemy sobie sprawy z tego jak bardzo jesteśmy szczęśliwi.
Skupiamy się głównie na nieszczęściu i wylewamy tonę łez z nadzieją, że nastanie poprawa.
Czuję się staro w tej społeczności. Mam 19 lat, jestem samodzielną dorosłą osobą, ale w moim wnętrzu siedzi dziecko, które nigdy nie miało okazji, żeby się wykazać i wyrzucić z siebie pewne emocje.
Zacznę od początku.
W wieku 9 lat moi rodzice przechodzili małżeński kryzys. Pomimo dobrej sytuacji materialnej i dwójki dzieci coś między nimi zaczęło się komplikować, a krótko mówiąc to mój ojciec znalazł inną kobietę.
Jako mała dziewczynka widziałam wiele rzeczy i słyszałam wiele kłamstw. Przechodziłam katusze wewnętrzne i czułam się taka nieporadna, ponieważ jak małe dziecko może coś zdziałać.
Moja mama cierpiała najbardziej, ale kilka lat po rozwodzie zaczęła sobie wszystko na nowo układać.
Moja siostra nie pamięta za wiele, jest silna i zawsze taka była...przynajmniej dobrze udaje, ale to nie zmienia faktu, że siłę ma ogromną. Ja jako jej starsza siostra powinnam być wielkim wzorem, a byłam koszmarem.
Po tych całych sytuacjach nie potrafiłam się poukładać. Zawsze robiłam coś na złość. Okres buntu to była męczarnia dla mamy, dla całej mojej rodziny. Zawsze pakowałam się w najgorsze gówno doprowadzając do łez wiele bliskich mi osób.
Wszystko stało się w okresie gimnazjalnym. To właśnie wtedy obudziła się we mnie  potrzeba zrzucenia wagi. Od urodzenia byłam pączusiem, a to spowodowało wiele ran w mojej psychice do teraz. Wszystkie bliskie mi osoby uważały, że muszę schudnąć, bo wyglądam niezdrowo, a znajomi lub obce dzieci wbijały mi nóż w plecy za pomocą wyzwisk i śmiechów. Byłam sama. Nie potrafiłam sobie poradzić z codziennością. Do szkoły chodziłam, bo musiałam. Wracałam do domu, nie jadłam nic. Ćwiczyłam nałogowo. Schudłam 15 kg. Byłam z siebie dumna. Chciałam więcej, ale zawsze należałam do osób które lubią jeść, to jest część naszego pieprzonego życia, więc sprawia to nam też przyjemność, zaspokaja potrzeby.
Gdy nastawał wieczór dopadały mnie wyrzuty sumienia, wymiotowałam, przeczyszczałam się.
Skutkowało. Czułam się lżej i pewniej. Pewnego dnia na zajęciach chemii w 3 gim zemdlałam siedząc w ławce. Ocknęłam się w toalecie z nauczycielką, która powiedziała, ze wyglądam jak wrak człowieka. Pomagała mi stać na nogach. W sekretariacie kazali mi zjeść i wróciłam do domu. Zaczęło się. Poszłam na badania. Wyszła anemia. Mama zaczęła nałogowo pilnować tego co zjadam i ile zjadam. Nadzorowała każdy mój posiłek. Udało jej się. Zaczęłam jeść sama z siebie, ale w liceum to wróciło...odchudzałam się. Schudłam dużo. Fascynowało mnie to.
Aktualnie jem źle, bo mieszkam z chłopakiem który mnie pilnuje. Często rezygnuje z posiłku pod pretekstem jedzenia na mieście, czy na uczelni. Pomaga.
Nie zmuszam siebie do diet. Czasami mi się zdarzy chęć rozpoczęcia planu rygorystycznego, ale to się źle kończy. Wolę lecieć na swoich zasadach i to mi się podoba najbardziej. Nikt oprócz chłopaka mnie nie kontroluje, dlatego też często ten jeden niskokaloryczny posiłek (warzywa, sałata, pomidor) jem przy nim. To go uspokaja, jak i również mnie.
Dzisiaj chłopcy zamówili pizze. Oczywiście dwa kawałki były dla mnie, ale ja jak to ja, duzo gadałam i dłubałam w jednym kawałku ze mieli mnie  dosyc i wyszli oglądać mecz. Ja poszłam się kąpać, umylam zęby i powiedziałam ze juz zjesc nie mogę. Odpuścili totalnie.
To jest mój sposób. Dużo dziobać na talerzu i gadać, a potem podziękować z uśmiechem na twarzy i odejść.

Dzień dzisiejszy był ciężki, ale jutro będzie lepszy. Mam nadzieję.
A za kilka dni zmieniamy mieszkanie, więc jutro bede powoli pakować rzeczy.